“ದೀಪಾವಳಿಯೇ ಹಿಂದೂಡಲ್ಪಟ್ಟಿತೋ!” ಎಂಬಂತೆ ಜಾದೂ ಮಾಡಿದ ದಸರೆಯ “ಶತಲಕ್ಷ ದೀಪೋತ್ಸವ”:

ನನ್ನ ಚಿತ್ತಕೋಶದೊಳಗೆ ಚೊಕ್ಕವಾಗಿ, ಚಿರವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿತವಾಗಿರುವ ಚಮತ್ಕಾರಗಳಲ್ಲೊಂದು, ಆ ಯುಗದ ವಿದ್ಯುದ್ದೀಪಗಳ ಉಜ್ಜ್ವಲತೆಯಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆ ಗಜಗಾಮಿನಿಯಂತೆ ಸಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ “ವಾಪಸ್ ಜಂಬೂಸವಾರಿ”; ಅದು ಚೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದ ಬೇರೆಯದೇ ಚೆಂದದ ಚೆಲುವು (‘ನಿಶಾಕಾಂತಿ’). ಹಾಗಾಗಿ, ಅದರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಈ ವಿಜಯದಶಮಿಯ ರಾತ್ರಿ, ದೃಢ ಸಂಕಲ್ಪದಿಂದ, ಹೆಚ್ಚು-ಕಮ್ಮಿ ಅದೇ ಹಳೇ ಹಾದಿಗಳಲ್ಲಿ, ಹೊಮ್ಮಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಜನಸಾಗರದೊಳಗೆ ಹಾದು, ಹಾಗೆಯೇ ಕರಗಿ-ಕರಗಿ ನೀರಾಗಿಹೋದೆ. ಸಾಲುಮರಗಳ ಕೆಳಗೆ, ಕಾರಂಜಿಗಳ  ಒಳಗೆ, ಪ್ರಮುಖ ವೃತ್ತಗಳ ಸುತ್ತ, ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪ್ರತಿಮೆಗಳ ಮೇಲೆ, ಮತ್ತು ನಾಡಿನ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು, ಹೆಗ್ಗುರುತಿನ ಕಟ್ಟಡಗಳ ವಿಶೇಷ ಪ್ರತಿಕೃತಿಗಳಿಗೆ ತೂಗುಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ರಂಗುರಂಗಿನ ದೀಪಮಾಲೆಗಳ, ಜ್ಯೋತಿಕಲಶಗಳ ಮೆರುಗಿನಿಂದ ಬೆರಗಾಗಿಹೋದೆ, ಅರಗಿನಂತೆ ಕರಗಿಯೇ ಹೋದೆ. ಅಂದಿನ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಸವಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೆಲವು (ಹಗಲು)ವೇಷಧಾರಿಗಳು ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಬಸವಳಿದು ಬರಿಗಾಲಲ್ಲಿ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಮಂದಿ ಅವರನ್ನು ಮುತ್ತಿ “selfie ‘ಕೀಳು’ತ್ತಿದ್ದುದು” ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮಾರುದ್ದ ಮಂದಹಾಸವಂ ಮೂಡಿಸಿತು.

ಇದಲ್ಲದೆ, ಕೆಲವು ಖಾಸಗಿ ‘ಬೊಂಬಾಟ್’ ಬೊಂಬೆ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು, ಕಣ್‌ಕಣ್ ಬಿಟ್ಟು, ಕಣ್-ಸೋಲುವವರೆಗೂ ದಿಟ್ಟಿಸಿ, ಕುಂದುತ್ತಿರುವ ನನ್ನ ಕಂಗಳನ್ನು ಕಾಮನಬಿಲ್ಲಿಗೇ (“Common Billಉ”) ಹೂಡಿದೆ; ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೂ ಒಂದು ನಮೂನೆಯ ನವರಾತ್ರಿ ಹಬ್ಬವೇ ದಕ್ಕಿತು. ಬಾಯಿಯಂತೂ “ಬೊಂಬೆ ಬಾಯಿ” ಮಾದರಿ ಮೂಕಾಯಿತು .

ರಾಜರ ಆ ಕಾಲಮಾನದ ದಸರೆಯು ಒಂದು  ಮಾಟದ್ದಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ಜನಪದದ ಈ ದಿನಗಳ ದಸರೆಯು ಬೇರೆಯದೇ ಮಾಟದ್ದಾಗಿದೆ ಎಂಬುದು ದಿಟವೇ. ಆದರೂ, “ಮೈಸೂರು ಮಾಯೆ”ಗೆ ಮರುಳಾಗಿ, “Mysore, My Soul” ಎಂದು ಕೇಕೆ ಹಾಕುವ ನನ್ನ ನೋಟಕ್ಕಂತೂ, ಎರಡು ರೂಪಗಳಲ್ಲೂ ಕಾಣಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಶುದ್ಧ ಸೊಬಗು-ಸೋಜಿಗ, ಒನಪು-ಒಯ್ಯಾರ, ಅಂದ-ಚೆಂದವೇ!

ಅಮ್ಮಮ್ಮಾ, ಎಷ್ಟುದ್ದ ಸುಂದರ, ’ಎಷ್ಟೊಂದು’ ಮಧುರ, ‘ಎಷ್ಟೆರಡು’ ಮನೋಹರ, ‘ಎಷ್ಟಡಿ’ ರುಚಿರ!!! ನಿಂ- ನಂ ಮೈಸ್ಸುರ್ರು ದ್ದಸ್ಸರ್ರಾ!!!!